This website uses cookies to analyze the traffic. Information on the use of our website is therefore transferred to Google. More information

Accepteer
Contact

Materiaal

Elastomeren

Het woord elastomeer is een combinatie van twee woorden, 'elastisch' en 'polymeer', en beschrijft een vast materiaal waarvan de belangrijkste eigenschap elasticiteit is.


Met andere woorden, een materiaal is een 'elastisch' materiaal wanneer het bij een aanzienlijke vervorming door blootstelling aan trekspanning terugkeert naar de oorspronkelijke vorm zodra de externe kracht wordt verwijderd.


Terwijl metalen gemaakt zijn van enkelvoudige chemische eenheden (moleculen) gevormd door atomen die strikt met elkaar zijn verbonden en aan elkaar worden gebonden door elektromagnetische krachten, is een polymeer gemaakt van moleculen die zijn gevormd door een doorlopende basisstructuur (monomeer) die lange moleculeketens genereert, waarbij de aantrekkingskracht tussen de ketens zelf vrij laag is.

Hoewel het chemische proces van vulkanisatie verschilt, afhankelijk van de verschillende elastomeertypes en -classificaties, blijft het basismechanisme hetzelfde. Gewoonlijk verwijst de classificatie van de rubberindustrie van de verschillende soorten elastomeren naar de norm ISO 1629, die is afgeleid van de norm ASTM D 1418-79.


De groep waartoe elk polymeer behoort, wordt geïdentificeerd door de laatste letter van de identificatiecode; de rest van die code identificeert eenduidig het elastomeertype.


De elastomeren die behoren tot de groep

'M' bevatten polymeerketens verzadigd met polyethyleen.

'O' bevatten zuurstofatomen.

'Q' bevatten zuurstof- en siliciumatomen.

'R' bevatten onverzadigde koolstof.

'U' bevatten koolstof, zuurstof en stikstof.

Om elasticiteit en thermische stabiliteit te kunnen bereiken, hebben aaneengesloten polymeer-moleculaire ketens stabiele chemische bindingen nodig die de elektromagnetische krachten zeer laag houden.


Deze driedimensionale bindingen tussen polymeerketens worden verkregen door het materiaal te verwarmen terwijl actieve chemische elementen worden gebruikt. Dit proces wordt gewoonlijk 'vulkanisatie' genoemd, of technisch 'reticulatie'.


Het is de reden waarom bij de vervorming van een gevulkaniseerd elastomeer de moleculaire ketens, die als een spiraal zijn opgewonden, worden uitgerekt. De intermoleculaire bruggen zorgen er echter voor dat het materiaal vrijwel terugkeert naar zijn oorspronkelijke vorm zodra de kracht die de vervorming veroorzaakte wordt gestopt.